ΤΟ ΑΥΓΟ

Το τωρινό μου αγόρι μοιάζει πολύ με αυγό. Το πρόσωπό του είναι ένα ακριβές οβάλ σχήμα. Επίσης όλα τα πράγματα που χρησιμοποιεί και σχετίζονται μ' αυτόν αυγουλοφέρνουν, όπως το στρογγυλίζον κινητό του ή το αμάξι του που έχει το σχήμα ενός γιγάντιου δεινοσαυρικού αυγού. Δεν υπερβάλλω. Ίσως όλα εξηγούνται από τον τρόπο που γνωριστήκαμε: Κυριακή του Πάσχα σε σπίτι κοινών οικογενειακών φίλων τη στιγμή που όλοι κρατούσαν στα χέρια τους κόκκινα πασχαλινά αυγά και ήταν έτοιμοι για αυγουλοπόλεμο. Βέβαια μετά, κατάλαβα ότι το κακό ξεκίνησε πολύ νωρίτερα όταν μου αποκάλυψε πως από το νηπιαγωγείο μέχρι την Τρίτη Λυκείου πήγαινε στο ιδιωτικό σχολείο "Αυγουλέα". Το τελικό χτύπημα δόθηκε ένα απόγευμα που πήγα σπίτι του και γνώρισα τη μάνα του: μια κλώσα που όλη την ώρα βάφεται, παρφουμαρίζεται και ασχολείται με το γιό της γειτόνισσας. Ε, σκέφτηκα τότε, αφού τον γέννησε κλώσα, μόνο αυγό μπορούσε να βγει. Φοβάμαι πως αν στο μέλλον παντρευτούμε (γιατί πέρα απ΄το σχήμα του, όλα τ΄άλλα μ' αρέσουν), το παιδί μας θα γεννηθεί με τσόφλι. Τι να κάνω;

ΣΚΛΗΡΟ

Μια μέρα θα βρω κάποιον που θα με καταλαβαίνει. Αλήθεια! Θα σκέφτεται αυτό που σκέφτομαι κι εγώ, την ίδια στιγμή. Θα μου λέει όσα περιμένω ν

ακούσω πριν ακόμη καλά καλά τα σκεφτώ, σα να ναι μες το μυαλό μου. Θα ξέρει πότε πρέπει να μου μιλήσει με λόγια και πότε με σιωπή και όταν θα κλαίω δε θα ρωτάει “γιατί” αφού θα ξέρει από πριν την αιτία. Θα μ ακούει και θα νοιάζεται αληθινά για μένα με μια στοργή σχεδόν πατρική. Και θα μ
αγκαλιάζει... Ξέρεις πόσο συχνά θα μ αγκαλιάζει; Συνέχεια! Θα χει συνέχεια
ανοιχτή την αγκαλιά του και εγώ θ ασφυκτιώ μέσα της με ένοχη συγκατάβάση.

Ήθελα πολύ να φύγω. Να με πάρω από κει για να με σώσω, ήθελα ν' αδειάσω εντελώς το δωμάτιό από μένα. Σκέφτηκα να πάρω κι εκείνη την κάρτα απ’ τον τοίχο και τον κουμπαρά και το ασπρόμαυρο βιβλιαράκι και αυτούς τους φακέλους που σ αρέσει να με κλείνεις μέσα τους, τέλος τα κεράκια και δυο-τρία βιβλία που σου χω χαρίσει, κάτι μικροπράγματα και τη φωτογραφία μου κάτω απ’ το τζάμι. Τίποτα να μη με θυμίζει. Να χει πιο πολύ χώρο το δωμάτιο, να χωρέσει την κούρασή σου κι όλα αυτά που τόσο σε αγχώνουν, τα βιβλία της σχολής που διαβάζεις στο μετρό, τα περιοδικά που μαζεύεις, τις ταινίες σου, τα άσπρα φακελάκια που αγοράζεις για να βάζεις τα cd κι όλες τις αμφιβολίες σου για μένα.

Ξέρεις, υπάρχει κόσμος που κυκλοφορεί στις εφτά το πρωί!.. Συνάντησα
πολλές γιαγιούλες που πήγαιναν προς την εκκλησία στην πλατεία του Α.Αντωνίου, έναν κύριο με μια τεράστια σακούλα jumbo, τρεις Κινέζους τουρίστες, μια κοπέλα με άκρως βραδυνό ντύσιμο, ένα ζευγάρι αταίριαστων μεσηλίκων, έναν περίεργο τύπο που χε δέσει τη σημαία της Αμερικής στο κεφάλι, έναν πατέρα με το γιό του που δεν πρόλαβαν να μπουν στο βαγόνι... Θα είχα παρατηρήσει περισσότερους μα μην ξαχνάς το περιστατικό με το σκυλί κάτω απ το σπίτι σου που μου χάλασε τη διάθεση. Γαύγισε και ήρθε προς το μερος μου πολύ αγριεμένο, τρόμαξα, ούρλιαξα κι έκανα πίσω χωρίς να προβλέψω την ύπαρξη τοίχου, χτύπησα αριστερά στην πλάτη, έπεσα κάτω, ξύστηκε το πόδι μου με το έδαφος, μια χαζή πλήγη σαν αυτές που είχαμε μονίμως στα γόνατα όταν ήμασταν παιδιά. Πόσο ταπεινωμένη ένιωσα. Πόσο ηλίθια. Αλλά ούτε πάλι νίκησα το φόβο μου. Περίμενα εκεί και το κοίταζα ώσπου ήρθε αυτή η κύρια και το πήρε.Αν δεν είχε έρθει ακόμη εκεί θα 'μουνα τώρα.

Σε είχα στην αγκαλιά μου ενώ προσπαθούσες να κοιμηθείς κι έκλαιγα.
Ήθελα μόνο να φύγω, όχι να με πας εσύ ούτε να κάνω την προσωπική μου
σκηνή-φεύγω δήθεν νευριασμένη και μόνη με μοναδικό στόχο να τρέξεις από πίσω μου "αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι". Ήθελα να βγω έξω για να μπορέσω να σκεφτώ πιο καθαρά. Κοιτούσα τα σώματά μας. Το στήθος μου. Δε μου φαινόταν καθόλου σεξουαλικό. Αυτό το χρώμα που έχουν τα σώματα ξεπερνάει την έννοια του φυσικού. Είναι πιο φυσικό απ το χρώμα του ξύλου ή απ το πράσινο των δέντρων ή από αυτό το απροσδιόριστο χρώμα του νερού. Γιατί κάτω απ το δέρμα υπάρχει αίμα που συνεχώς κυλάει. Σκέφτηκες ποτέ πως το αίμα κρύβει μέσα του τόση ζωή;...

Σκέφτομαι καμιά φορά και το σώμα του Βασίλη. Το άψυχο σώμα του Βασίλη.
Πώς θα ήτανε την ώρα ακριβώς που σκοτώθηκε μες το διαλυμένο αυτοκίνητο, με αίματα (το αίμα κρύβει και θάνατο) ή απείραχτο παρά το ατύχημα και μετά
κάτασπρο και παγωμένο. Τον αγαπούσα το Βασίλη γιατί το πρόσωπό του
έλαμπε κι όλο χαμογελούσε. Κάθε βράδυ μου λέει "ζήσε, ζήσε, ζήσε"...

Δε θέλω να σε βαραίνω, όπως είπες. Καταρχήν δε θέλω να σε βαραίνει
τίποτα κι έπειτα αν κάτι σε βαραίνει, να μην είμαι εγώ. Όμως ούτε θέλω να
υποκρίνομαι, όπως είπες. Έχω πολλές απαιτήσεις από σένα, δε θέλω να τις ξεχνάω λέγοντας ψέματα για να μη σε στενοχωρώ. Αλλά πάλι κουράστηκα λίγο μ’ αυτήν την κατάσταση. Πότε λίγο καλά πότε λίγο άσχημα, πάντα αυτό το καταραμένο ανατρέψιμο περίπου που τώρα πια το ξέρω: θα με κυνηγάει πάντα. Νιώθω πως χρειάζομαι χρόνο για όλα. Συγγνώμη για την επιπλέον κούραση που σου προκάλεσα και που σε "πηγαινοέφερα μες το βράδυ".

ΞΥΔΙ

Επιπλέω μέσα σε απίστευτες ποσότητες ξυδιού κακής ποιότητας. Και είναι σα να με λούζουν όλα τα άσχημα που έχω κάνει, όπως μερικά ψέματα που έχω πει για ν αποφύγω άβολες καταστάσεις και για να κάνω τους άλλους να μ αγαπήσουν πιο πολύ με το να μεγαλώνω εκείνο το αμφίβολο δέος που νιώθουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Γιατί να μην τους κρύψω την αλήθεια; Όποτε την ξεφουρνίζω ευθέως αντί για ένα επιφώνημα έκπληξης και μια διάθεση σχετικής μετάνοιας, εκείνοι γελάνε σα να τους είπα κάποιο αστείο και προχωρούν ακάθεκτοι, αιώνια αφοσιωμένοι σ αυτή την αυτοσχέδια κατασκευή τους που ποτέ δεν τους προδίδει.

Γιατί να επιμείνω ακόμη κι όταν βλέπω πως ίσως καταφέρω να τους αφυπνίσω; Κανείς δε μου έδωσε το δικαίωμα να τους στενοχωρήσω τόσο βαθιά, αντίθετα, το οτι η αγάπη μου γι αυτούς δεν είναι τόσο μεγάλη όσο μπορούσε να είναι, μου αφαιρεί κάθε δικαιοδοσία επάνω στην εύθραυστη ψυχή τους. Θα τους αφήσω ήσυχους. Θα τους χαρίσω την ηρεμία που αξιώνω κι εγώ από την πλευρά τους κι έτσι δε θα χω πια διλήμματα ούτε βράδια τόσο ένοχης αυπνίας.