ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Κάθε φορά λίγο πριν κατέβω στην αποβάθρα ακούω το θόρυβο του τρένου που μόλις έφτασε και τρέχω γρήγορα,κατεβαίνω δύο δύο τα σκαλιά για να το προλάβω. Εννιά στις δέκα φορές και αφού η προσπάθειά μου μοιάζει επαρκής,αντικρύζω το τρένο που πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Λουφάζω και περιμένω το δικό μου τρένο χωρίς ιδιαίτερη ανυπομονησία. Δίπλα μου, κύριοι που κρατούν χαρτοφύλακες, παιδιά με σχολικές τσάντες,γυναίκες με ψώνια, κοπέλες με μικρές κομψές τσάντες, εσύ/

Αυτή η σιωπή τα ξέρει όλα. Ντύνει τις σκέψεις μου με φαρδιά κόκκινα υφάσματα και τις σπρώχνει για να βγούν στη σκηνή. Όλες οι άσχημες κοπέλες που με κοιτάζουν μ' επιμονή στα μάτια κι εκείνοι οι νεαροί με τα πολύ πεταχτά αυτιά και το ατσούμπαλο σώμα που με φλερτάρουν στο λεωφορείο, νιώθω πως θέλουν να φάνε κάτι απο μένα. Ένα ''καλό'' κομμάτι μου. Θα 'θελαν να χουν αυτό που τους έκανε να με παρατηρήσουν. Αυτο που θα τους έκανε να ξυπνήσουν ένα πρωί και να λάμπουν μέσα στα γκρι ρούχα τους. Οι άσχημοι άνθρωποι φοράνε πάντα άσχημα ρούχα. Ή γκρι μουντά χρώματα ή ρούχα με πολλές διαφορετικές αποχρώσεις που δημιουργούν μια αστεία-μελαγχολική εικόνα στο σύνολό τους/

Κάθε φορά που λέω πως ήρθε ο καιρός να ξεκινήσω κάτι καινούριο, να είμαι πιο σταθερή στο δρόμο που διάλεξα και να βρω κάτι που πραγματικά με γεμίζει ώστε να μην πονάω απο την περιφρόνηση των άλλων και να μην εξαρτώμαι απο τις τρελές τους διαθέσεις,όλο μου το είναι αρνείται σ'αυτή την απόφαση και πάντα αναβάλλει κάθε πρώτο βήμα/

Σα να με προστατεύω και παράλληλα ν'αφήνομαι γλυκά-έρμαιο ενός είδους αυτοκαταστροφής. Λες κι άμα καταστραφώ έχει σημασία το ποιός με κατέστρεψε,οι άλλοι ή εγώ/

Η διαχειρίστρια άφησε πάλι σημείωμα για τα κοινόχρηστα. Να εξοφληθούν πριν ακόμη λήξει η προθεσμία για την εξόφλησή τους. Ήθελα να της χτυπήσω την πόρτα και να της πω ''δώσε μου λίγο ακόμη χρόνο. Τα λεφτά τα έχω αλλά χρειάζομαι χρόνο''. Δεν ξέρω γιατί,ποτέ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, παρά την τελευταία στιγμή. Σα να μην είμαι ποτέ σίγουρη για κάτι και στο τέλος που δεν μπορώ πια να το αποφύγω, το φέρνω σε πέρας μετά απο μεγάλη προσπάθεια/

Αυτά τα πορτοκαλί φώτα στους μικρούς δρόμους της Αθήνας κάνουν την πόλη να φαίνεται πιο μικρή και πιο επικίνδυνη. Όπως στις ταινίες, κάθε φορά που 'μαγειρεύεται' κάτι,οι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε μια παλιά μισοσκότεινη αποθήκη ή μιλούν σ'ένα ερημικό μέρος με μικρά πορτοκαλί φώτα. Φοβάμαι να περπατάω μόνη μου το βράδυ σ'αυτά τα χλομά φώτα, φοβάμαι πολύ μα το απολαμβάνω, νιώθω μια όμορφη θλίψη, νιώθω πως το επικίνδυνο σκοτάδι με προστατεύει απο αυθόρμητες κινήσεις που γίνονται σε λάθος στιγμή. Χτες γύρισα σπίτι με τα πόδια μόνη μου τέσσερεις παρά. Όλοι μα όλοι οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ούτε άνθρωποι, ούτε αυτές οι βρώμικες γάτες γύρω απο τους κάδους σκουπιδιών, ούτε ήχοι. Τεράστια άδεια οικοδομικά τετράγωνα. Τρόμαξα πολύ μα ήταν τόσο όμορφα/


Καληνύχτα...